Afwachten of plannen en vooruitzien

Ik word de laatste tijd gek van mezelf.  Na honderden analyses over mezelf weet ik wel wat ik goed kan, wat mijn valkuilen zijn. Waar ik blij van wordt, Wat mijn visie is. Welke worden bij mij passen en welke niet. Wat ik niet weet is en nu? Ik weet het , ik probeer het zo goed mogelijk aan mensen uit te leggen maar als ik het zeg weet ik dat het niet de goede verwoording is. Nu mijn studie bijna ten einde is ben ik heel er op zoek naar wat wil ik dan. Ik ben gewent om eigenlijk altijd te weten wat ik wil. Ik zag iets, dat voelde goed en dat ging ik doen, uiteindelijk bleek ook altijd dat het hetgene was wat ik moest doen. Maar nu weet ik het gewoon even niet meer. Het compas uit pirates of the carabien die altijd wijst naar wat je wil is in de war.

Allemaal woorden, ideeën en plannen draaien eromheen maar ik kan mijn vinger niet op de zere plek leggen. Het enige wat ik weet, is dat ik me weer wil voelen als toen ik aan het afstuderen was. Een periode waarin ik een doel had die zo vaag en buiten mijn bereik lag dat ik alles wilde doen om uit te vinden hoe ik er kwam. In deze periode is mijn hele idee over mijzelf en wie ik ben veranderd en daar kijk ik nog steeds met veel liefde op terug.  Maar daarna heb ik het gevoel dat het gewoon stopte. Ik kreeg een nieuw leven en ben twee jaar bezig geweest deze in te richten tot wat het nu is, met een nieuw huis, nieuwe vrienden, nieuwe studie.  En nu dit allemaal weer op orde is stopt het. Ik kom niet verder.

Nu zijn er twee adviezen die elkaar tegen spreken en die mij erg in verwarring brengen. Aan de ene kant hoor je dat als je naar iets zoekt, het waarschijnlijk vlak voor je neus ligt maar je het niet kan vinden. Daarom is het, het beste om het los te laten. Set free what you love and if it loves you back it will find you. Het tweede advies is dat niemand ooit iets voor elkaar heeft gekregen door af te wachten. Je moet gewoon doen, vallen opstaan, je plan bijstellen, en weer doorgaan net zolang tot je het gevonden hebt. Alles aanpakken wat je tegenkomt en daaruit filteren wat je leuk vindt. Maar dit voelt alsof je in zo’n geldturbine zit waarin er allemaal briefjes omhoof waaien en je maar in het wilde weg grijpt in de hoop dat je een briefje vangt.

Ik weet wel dat ik hier nu zit met 100 ideeën, plannen en wensen die het liefst uit mijn lichaam willen knallen maar ik nog steeds hier op bed zit. Niet wetend wat ik ermee moet of waar ik moet beginnen.

Niets blijft zoals het is

De laatste tijd krijg ik met steeds meer mensen gesprekken over hoe alles aan het veranderen is.  Ik zit nu in een overgangsfase. Veel  vrienden zijn nu bezig met afstuderen, zitten in hun master of zijn net klaar. Het is een fase die voelt alsof alles gaat veranderen. Het is niet meer het zorgeloze studentenleventje waarin het grootste probleem is of er wel genoeg wijntjes en biertjes in de koelkast liggen en wie er vanavond allemaal in de kroeg zullen zijn. Maar het is ook niet meer de periode waarin je iedere week weer een nieuw avontuur beleefde met je vrienden.

Om mij heen gaan steeds meer mensen samen wonen, Honden kopen en komen er via facebook allemaal berichten binnen van verlovingen, trouwen en zwangerschap. Ik heb gesprekken over hypotheken en hoe je later de spullen zou verdelen mocht je ooit gaan scheiden. Op een of andere manier voelt het alsof de wereld volwassen begint te worden en ik wil niet. Het voelt alsof het allemaal zo ver van me af staat. Het idee dat de tijd van onbezonnenheid zo langzaam aan het vervagen is.  Maar ondanks dat ik me er hard tegen probeer te verzetten, merk ik dat ik er heel langzaam in mee gezogen wordt. Ik ben ook geen drie keer per week meer in de stad te vinden, Ik heb ook een vast vriendje en ik begin me ook druk te maken over wat ik moet doen om straks een baan te vinden. Langzaam richting de burgerlijkheid waar ik altijd zo bang voor ben.

De reden dat ik dit blog schrijf is omdat ik door deze zin aan het denken werd gezet. ‘De mensen zijn daar niet aan gewend. Ze willen dat alles zo blijft zoals….’’… en het enige wat daaruit voortvloeit is lijden.’ We zijn niet wie mensen willen dat we zijn, we zijn wie wij besluiten te zijn.

Het heeft geen zin om steeds weer te verlangen naar de oude momenten omdat ze de eerste keer zo mooi waren. Hierdoor is het lijden waarover hierboven gesproken wordt, de teleurstelling als het niet zo leuk is als de eerste keer, of als het net even anders is. Misschien is het tijd om nieuwe momenten te creëren, die soms misschien serieus zijn maar andere keren niet. Misschien zijn deze momenten niet zo serieus als dat ze in mijn horrorverhalen doen lijken.  Steeds meer boeken en groeroe’s hebben het over het in het moment leven, genieten van het nu leven in de flow. Als ik heb gevonden hoe dat moet laat ik het jullie weten.